Het verhaal
De eerste aflevering van Adolescence zet direct de toon: we volgen inspecteur Luke Bascombe, die met zijn collega in een stille straat wacht op het groene licht voor een inval. Zodra het seintje komt, stormen meerdere politiewagens en een arrestatieteam het huis van de familie Miller binnen. Jamie wordt meegenomen naar het bureau – en vanaf dat moment begint de nachtmerrie voor hem en zijn familie pas echt.
Wat deze serie zo sterk maakt, is de manier waarop je als kijker voortdurend wordt uitgedaagd. Jamie is een doodgewone jongen van 13 – kwetsbaar, emotioneel en wanhopig ontkennend. Je wíl hem geloven, maar de bewijslast lijkt tegen hem te spreken. Net wanneer je denkt zeker te weten hoe het zit, wordt er weer een nieuw detail onthuld dat je aan het twijfelen brengt. De spanning blijft tot het einde onverminderd hoog.
Heeft Jamie de moord echt gepleegd? Dat laten we lekker in het midden – geloof me, deze serie is het waard om dat zelf te ontdekken.
De cast
Een serie als deze valt of staat met de juiste cast, en Adolescence stelt op dat vlak absoluut niet teleur.
- Owen Cooper als Jamie Miller – Een fenomenale keuze. Met zijn ingetogen, verlegen uitstraling weet hij Jamie’s wanhoop en onzekerheid perfect over te brengen.
- Stephen Graham als Jamie’s vader – Graham is een krachtpatser in deze rol. Zijn brede postuur straalt autoriteit uit, maar wanneer het over zijn zoon gaat, zie je een gebroken, emotionele man. Fun fact: hij is ook een van de schrijvers van de serie.
Andere rollen
- Christine Tremarco als Manda Miller (moeder)
- Amélie Pease als Lisa Miller (zus)
- Ashley Walters als DI Luke Bascombe
- Erin Doherty als Briony Ariston
Extra interessant: niemand minder dan Brad Pitt is betrokken als executive producer. Wat zijn exacte invloed op de serie is geweest, blijft onduidelijk, maar één ding is zeker – als zijn naam ergens op staat, mag je kwaliteit verwachten.
Waarom je dit moet zien
Ik heb deze serie in één adem uitgekeken en werd volledig meegesleept in de beklemmende sfeer. Op sommige momenten voelde het alsof ik er zelf bij was – dat onderbuikgevoel dat je krijgt als je weet dat er iets niet klopt, maar je nog niet precies weet wat. Misschien lag dat aan de briljante storytelling… of misschien was ik gewoon een beetje ziek deze week.
Eén ding is zeker: Adolescence is niet zomaar een serie. Dit is televisiekunst op z’n best. Kijk, voel, en oordeel zelf op Netflix.
