Mijn eerste stappen in de wereld van gaming

18 januari 2025
Toen ik jong was, stuurde mijn moeder me regelmatig op kamp. Het was een manier voor haar om wat tijd voor zichzelf te hebben, terwijl ik de wereld leerde ontdekken. Eén van die kampen blijft me tot op de dag van vandaag bij: een computerkamp, ergens diep in de bossen van Nederland. Twee keer ben ik naar zo'n kamp gegaan, en het waren misschien wel de leukste weken van mijn jeugd. Wat begon als een poging om mij de basis van programmeren bij te brengen, eindigde vooral als een week vol gaming-avonturen.
Dark Castle op moderne iMac

Het programmeren, waar het kamp eigenlijk om draaide, was niets voor mij. Op school had ik al kennisgemaakt met BASIC, een programmeertaal die ik destijds moeilijk en saai vond. Ook op het kamp voelde programmeren als iets abstracts. Gelukkig had de leiding dat door en wisten ze voor een perfecte oplossing te zorgen: een Macintosh 128K. Dit technologische wonder – dat destijds een kleine fortuin kostte – werd onze “spelcomputer”. Met een simpele diskette laadden we spellen, en één daarvan stak met kop en schouders boven de rest uit: Dark Castle.

Dark Castle

Dark Castle was geen gewoon spel. Het was een platformgame waarin je als prins Duncan door een sinister kasteel moest navigeren, vol vijanden, valstrikken en puzzels. Het doel? De kwaadaardige Black Knight verslaan. De game voelde revolutionair met zijn gedetailleerde animaties en meeslepende geluidseffecten – een zeldzaamheid in die tijd. Bach’s Toccata and Fugue in D minor klonk door de speakers, terwijl bliksemflitsen het openingsscherm tot leven brachten. Voor een jongen zoals ik, die gefascineerd was door videogames, voelde het alsof ik deel uitmaakte van een interactief avontuur.

We speelden Dark Castle om de beurt. Zodra iemand afging, mocht de volgende proberen een van de 14 levels te overwinnen. Het spel was verdomd moeilijk, maar dat maakte het juist zo verslavend. Urenlang zaten we gebogen over dat kleine scherm, juichend bij elk succes en balend bij elke val. Uiteindelijk slaagde iemand erin om het spel helemaal uit te spelen, een prestatie die destijds voelde alsof we een wereldrecord hadden verbroken.

Gaming als sociale verbinding

Naast het gamen deden we ook typische kampactiviteiten, zoals speurtochten en droppings. Maar toch waren het die uren rondom de Macintosh die de sterkste herinneringen hebben achtergelaten. Gamen was toen, net zoals nu, iets sociaals. Samen strategieën bedenken, elkaar aanmoedigen en zelfs lachen om elkaars fouten – het creëerde een band.

Vandaag de dag is gamen nog steeds zo’n sociale ervaring. Of je nu samen speelt op de bank of via Discord met vrienden praat terwijl je online speelt, die sociale dynamiek is hetzelfde gebleven. Technologie heeft het alleen maar gemakkelijker gemaakt. Waar ik ooit uren op een zwart-wit scherm naar prins Duncan keek, staan gamers nu midden in uitgestrekte virtuele werelden, verbonden met spelers over de hele wereld.

Armijn speelt Dark Castle

Terugkijkend naar de toekomst

Als ik terugdenk aan die kampweken, realiseer ik me hoe bijzonder die tijd was. Ik stond aan het begin van een gaming-revolutie die in twee generaties de wereld compleet heeft veranderd. Het is fascinerend om te zien hoe de passie voor games – toen simpel, nu complex en allesomvattend – generaties blijft verbinden.

Dark Castle, mijn tijd op computerkamp en die eerste kennismaking met technologie hebben me gevormd. Het leerde me niet alleen over de kracht van games, maar ook over samenwerken, plezier maken en hoe technologie ons leven verrijkt. En wie weet, misschien vertel ik over een paar decennia mijn kleinkinderen over de magie van die oude Macintosh 128K.

En ja, misschien mogen ze dan ook een potje Dark Castle proberen

Aangepast op: 18 januari 2025