De gamechanger: Nintendo en Super Mario Bros
Toen kwam er een revolutie in de gamewereld: de Nintendo Entertainment System (NES) met het spel Super Mario Bros. Dit spel, dat wereldwijd impact maakte, is nog steeds een icoon in de game-industrie. De oude grijze console en de eenvoudige joysticks hebben inmiddels plaatsgemaakt voor hypermoderne controllers, maar de charme van de originele Nintendo NES-controller is onveranderd. Die kun je trouwens nog steeds kopen bij een aantal webshops, voor wie dat nostalgische gevoel wil herbeleven.
Het spel zelf is briljant in elkaar gezet. Je rent, springt en baant je als Mario een weg door verschillende werelden, terwijl je Bowser verslaat om prinses Peach te redden. De iconische geluidjes van het spel zitten in ons collectieve geheugen en raken we nooit meer kwijt. Het zijn geweldige jeugdherinneringen, en deze games zijn nu klassiekers geworden.
Een onvergetelijke nacht: alle 32 levels
Op een avond gingen we naar onze vrienden, waar Bert zijn zolder had omgetoverd tot een ware gamekamer. Een grote tv, de Nintendo, en de cassette van Super Mario Bros erin: game on! Dit was nog de tijd waarin je je spel niet kon opslaan. Als je de console uitzette, moest je helemaal opnieuw beginnen. Dat zou die avond en nacht niet gebeuren, want we hadden één missie: alle 32 levels uitspelen.
De uren vlogen voorbij. We speelden om beurten, onder luid gejuich en aanwijzingen van de ander. Pauzes werden beperkt tot snelle drankjes en hapjes, waarna we weer naar boven stormden om verder te spelen. Het was een avond die ik nooit zal vergeten, een perfecte mix van spanning, samenwerking en het ultieme gamedoel.
De pijn van doorzetten: blaren en vastlopen
Naarmate de nacht vorderde, begonnen de uitdagingen van het spel zich op te stapelen. De eerste levels waren goed te doen, maar later in het spel werd het steeds complexer. Het constante drukken op de gamepad begon zijn tol te eisen. Mijn duim begon te irriteren, veranderde in een blaar en voelde dagenlang rauw aan. Uiteindelijk moesten we opgeven, niet omdat we geen motivatie meer hadden, maar omdat de fysieke pijn te groot werd.
We bereikten nooit het einde van het spel en dus ook niet het legendarische bonuslevel vol geheimen waar we zoveel over hadden gehoord. Als ik er nu op terugkijk, lach ik om hoe fanatiek we waren. Toch vraag ik me oprecht af: hebben anderen die Super Mario Bros hebben gespeeld destijds ook zulke zere duimen gekregen, of waren wij de enige twee ‘tere zieltjes’? 🙂
Thank you, Mario.
