Hoe Uwe Boll doorbrak met gameverfilmingen
Boll verwierf internationale bekendheid of beruchtheid door zijn unieke combinatie van lage productiekwaliteit, twijfelachtige scripts en een opvallende onverschilligheid voor kritiek. Zijn werk wordt vaak genoemd in lijstjes van de slechtste films ooit gemaakt, vooral als het gaat om slechte gameverfilmingen.
De carrière van Uwe Boll kreeg een bizarre wending toen hij ontdekte dat Duitse belastingwetgeving het mogelijk maakte om via zogenaamde “tax shelter”-constructies filmprojecten te financieren. Investeerders konden verliezen aftrekken van hun belasting, waardoor Boll gemakkelijk geld bijeen kon brengen voor filmprojecten, zelfs als deze weinig kans van slagen hadden.
Deze constructie maakte hem berucht in Hollywood én onder gamers. Terwijl andere regisseurs probeerden trouw te blijven aan de sfeer en het verhaal van een game, leek Boll vooral geïnteresseerd in het snel uitbrengen van films die losjes waren gebaseerd op het bronmateriaal.
F**k You All?
Uwe Boll begon zijn carrière in de jaren negentig met kleinschalige films in Duitsland, maar werd internationaal berucht. In plaats van lof oogstte Boll vooral spot. Zijn naam is onlosmakelijk verbonden met slechte gameverfilmingen, waarin rommelige montage, houterige dialogen en twijfelachtige special effects centraal staan. In 2019 is er een Uwe Boll documentaire gemaakt “Fuck You All. The Uwe Boll Story”, deze is te zien op Prime Video. Trailer hieronder.
Geflopte gameverfilmingen
House of the Dead (2003). De ramp die alles begon.
De eerste grote klap kwam in 2003 met House of the Dead, gebaseerd op SEGA’s iconische arcade-shooter. Waar de game snelle zombie-actie bood, leverde de House of the Dead film vooral slecht acteerwerk, onlogische verhaallijnen en goedkope effecten.
Critici noemden het een van de slechtste gameverfilmingen ooit, maar voor Boll was dit slechts het begin.
Alone in the Dark (2005). Van survival horror naar filmhorror.
In 2005 bracht Boll Alone in the Dark uit, gebaseerd op de survival-horrorgame van Atari. De game stond bekend om zijn beklemmende sfeer en baanbrekende gameplay. De Alone in the Dark film daarentegen werd een chaotisch geheel met slecht geschreven dialogen en houterige actie, ondanks de aanwezigheid van Christian Slater en Tara Reid.
Met een Rotten Tomatoes-score van slechts 1% werd de film een symbool voor mislukte gameverfilmingen.
BloodRayne (2005) Grote namen, kleine kwaliteit.
Later in 2005 verscheen BloodRayne, een actie-fantasyfilm gebaseerd op de hack-and-slash-game. Met een cast waarin Kristanna Loken, Ben Kingsley en Michael Madsen speelden, leek er hoop. Maar de film leed onder onsamenhangende verhaallijnen, matige vechtscènes en een gebrek aan diepgang.
Twee slecht ontvangen vervolgen volgden, waarmee Boll bewees dat negatieve recensies hem niet tegenhielden.
In the Name of the King (2007) Een dure teleurstelling.
Met In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale pakte Boll groots uit. Geïnspireerd op de Dungeon Sieg egame series. Een budget van 60 miljoen dollar en acteurs als Jason Statham en Ron Perlman leken succes te garanderen. Toch flopte de film keihard bij zowel publiek als critici.
Voor velen was dit het bewijs dat zelfs een groot budget en bekende namen Bolls reputatie niet konden redden.
Postal (2007) Controverse als verdienmodel.
In hetzelfde jaar verscheen Postal, gebaseerd op de gewelddadige en satirische game. Boll koos voor extreem provocerende humor, politiek incorrecte grappen en overdreven geweld.
Hoewel een kleine groep de film als cultklassieker omarmde, zag het grote publiek het vooral als smakeloos en schokkend.
Far Cry (2008) Een vergeten flop.
Met Far Cry, gebaseerd op Ubisoft’s populaire shooter, hoopte Boll een groter publiek aan te spreken. In plaats van het avontuurlijke karakter van de game te vangen, leverde hij een generieke actiefilm af die snel in de vergetelheid raakte.
Waarom Uwe Boll’s films structureel falen
Er zijn meerdere redenen waarom Uwe Boll vrijwel uitsluitend slechte gameverfilmingen op zijn naam heeft staan. Hij wijkt vaak sterk af van het verhaal en de sfeer van de game.
Zijn films kampen met zwakke scripts en slechte montage. Acteerprestaties zijn zelden overtuigend. Boll zelf stelt dat hij onterecht wordt aangevallen door critici, maar gamers en filmfans zijn het erover eens dat zijn werk zelden de kwaliteit van het bronmateriaal benadert.
Het (voorlopige) einde van zijn filmcarrière
In 2016 stopte Uwe Boll officieel met films maken en begon hij een restaurant in Canada. Toch kondigde hij in 2023 zijn terugkeer aan naar de filmwereld, al richt hij zich voorlopig niet meer op gameverfilmingen. Of hij ooit nog zijn reputatie kan herstellen, is twijfelachtig. Wat wel zeker is: titels als House of the Dead, Alone in the Dark en BloodRayne blijven als waarschuwing in de filmgeschiedenis staan.
Uwe Boll is misschien wel de meest beruchte regisseur als het gaat om slechte gameverfilmingen. Zijn films worden verguisd door critici, genegeerd door het grote publiek en soms met liefde gehaat door cultfilmfans. Hoewel hij zelden succes oogstte, heeft hij wél zijn naam onverbrekelijk verbonden aan de geschiedenis van videogameverfilmingen zij het als afschrikwekkend voorbeeld.
Gelukkig zijn er ook game verfilmingen die wel succesvol zijn gedaan en door de fans omarmt worden, lees hier meer over films en series gebaseerd op games.
